Tronenspel

De draken zijn boos, de muur houdt het nog even, er zijn nog steeds verschillende personen die zeggen aanspraak te maken op de ijzeren troon en het grootste gedeelte van de mensen wil het grootste gedeelte van de mensen uit de weg ruimen.

Het vijfde seizoen van Game of Thrones is bezig

Iedereen die enigszins toegang heeft tot televisie en internet en zich de afgelopen vijf jaar een beetje heeft beziggehouden met wat de media te bieden hebben, moet in ieder geval gehoord hebben van deze serie die het midden houdt tussen House of Cards -want een en al intrige- en The Lord of the Rings- want middeleeuws aandoende fantasiewereld.

Die vergelijking doet Game of Thrones tegelijkertijd aan alle kanten tekort. Sinds de serie opnieuw werd uitgevonden en we met de budgetten de kwaliteit van acteurs, verhalen, special effects en algehele productie zagen stijgen, kijken we met andere ogen naar wat eerst altijd second best was. Voor kwaliteit ging je immers naar de film. En binnen die nieuwe kwaliteitsnorm valt Game of Thrones, een bewerking van de beroemde boekenserie “A Song of Ice and Fire” van George R.R. Martin, bijna alweer in een buitencategorie.

Voor mij begon het met ‘The West Wing’, de nog steeds actuele en briljante serie over de fictieve Amerikaanse president Bartlett en zijn trouwe stafleden die zich in de westelijke vleugel van het Witte Huis nou eens een keer niet alleen bezig hielden met wie het met wie deed en hoe ze er uit zagen. Toegegeven, de personages waren soms wel erg vol van idealen en hun werkomgeving leek maar heel weinig op de slangenkuil die ‘House of Cards’ laat zien, maar de serie had inhoud.

Ik ben er mijn eerste zwangerschapsverlof mooi mee doorgekomen.

‘Game of Thrones’ is harder, grover, onsympathieker, gewelddadiger, gekker, onvoorspelbaarder en vooral spectaculairder dan zo’n beetje al het andere dat op dit moment te zien is. Toegegeven, in ieder seizoen zit wel een verhaallijn die weinig te bieden heeft. Khaleesi, drakenmoeder en slavenbevrijdster Daenerys Targaryen bijvoorbeeld is al meer dan genoeg tijd in een grote piramide in de weer met overwegend oninteressante zaken. Maar zelfs dat mag de algehele pret niet drukken. Tegenover Dany staan genoeg gebeurtenissen die zelfs de meest doorgewinterde televisiekijker van zijn stoel doet springen, of, zoals de nu al infameuze ‘red wedding’ die stoel naar zijn televisie doet gooien.

Het plot van GOT is te duiden als Middeleeuwse machtsstrijd, maar dan met enige complicerende factoren. Na eeuwen van heerschappij over het fictieve Westeros worden de Targaryens door Robert Baratheon en zijn vrienden van de troon gestoten. Onder die vrienden is Ned Stark, Heer van Winterfell en van het Noorden. Als er jaren na de staatsgreep scheurtjes dreigen te ontstaan in de nieuwe status quo vraagt Robert of Ned hem wil helpen. Met zijn twee dochters verkast Ned naar de hoofdstad van Westeros, Kings Landing.

Eenmaal in die Mediterraans aandoende stad aangekomen, blijkt dat het woord slangenkuil nog een vriendelijke benaming is en er geen sprake is van scheurtjes, maar van een totale versplintering van het hof. Ned komt achter een groot geheim dat de toekomst van Roberts dynastie op het spel kan zetten, de koning komt om bij een zeer verdacht jachtongeluk en zijn opvolger blijkt een verwend jochie met psychopathische neigingen. Een serie gebeurtenissen wordt in gang gezet die leidt naar een allesvernietigende oorlog die er uiteindelijk om draait wie er op de ijzeren troon mag zitten en zich Koning mag noemen.

Eenvoudig, rechtdoorzee plot, zo op het eerste gezicht. Maar de lange geschiedenis van de Westeros en de banden tussen de verschillende adellijke families zorgen ervoor dat het nog niet zo gemakkelijk is uit te vinden aan wie iemand loyaal zou moeten zijn en nog moeilijker aan wie iemand loyaal is. Om een voorbeeld te noemen, de Starks -die uit het Noorden- hebben trouw gezworen aan Robert Baratheon. Zij zouden de rechtmatige opvolger van Robert moeten steunen, maar een wraakactie van Robb Stark, zoon van Ned, zorgt ervoor dat zijn edelen hem de koning van het Noorden gaan noemen, iets waar Stannis Baratheon -de rechtmatige opvolger- niet blij mee is.

Daarbij laat GOT zien dat er een groot probleem met dynastieën en adellijke huizen en uiteindelijk met erfopvolging is. Degene die de baas wordt, is uiteindelijk misschien niet degene van wie je het liefst zou zien dat hij het wordt. Sterker nog, misschien doet degene van wie je zou willen dat hij het wordt wel helemaal niet in het spel mee. De adellijke huizen in Westeros bestaan niet uit nobele ridders -al deed Ned Stark een goede poging- die tegen onrecht strijden of Disneyprinsessen die smachtend op hun prins wachten -al leek Sansa even die richting op te gaan-,  maar uit mensen die allerlei heel menselijke goede en slechte eigenschappen hebben. Er zijn wrede machtswellustelingen, kleinzerige ettertjes, hoogmoedige idioten, scherpzinnige cynici, konkelende stiekemerds, naïeve dapperen, gepassioneerde botteriken, sterke overlevers, en enthousiaste psychopaten.

Kies maar een heerser uit.

De belangrijkste complicerende factoren in GOT zijn echter het feit aan de andere kant van de zee de laatste erfgenaam van de Targaryens plannen smeedt voor haar terugkeer naar Westeros, samen met een drietal draken en dat helemaal in het noorden een leger ijszombies zich opmaakt voor een invasie van het zuiden.  Alleen een grote muur en een orde gezworenen die die muur bewaakt zouden ze kunnen tegenhouden, ware het niet dat die orde nog maar uit heel weinig leden bestaat.

Hoewel het in GOT nooit zeker is of iemand het einde van het seizoen wel haalt -we hebben al veel belangrijke personages aan hun einde zien komen- zijn er een paar waarop ik zou willen inzetten.

Daenerys die hopelijk ooit haar piramide uitkomt en haar draken én haar bestuurlijke en menselijke kwaliteiten inzet waar ze het meest nodig zijn.

Arya die als ze haar training heeft afgerond misschien wel eens de gevaarlijkste persoon in Westeros zou kunnen worden en nog wat rekeningen te vereffenen heeft.

Tyrion die eindelijk los van zijn verleden zijn grote wijsheid en scherpte in kan zetten bij iemand die ook daadwerkelijke luistert en hem op waarde weet te schatten.

Jon die steeds meer weet en als enige lijkt te snappen dat het werkelijke gevaar uit het noorden komt en alleen met een heleboel mensen gezamenlijk bestreden kan worden.

Maar misschien heb ik het mis en zijn deze vier uiteindelijk helemaal niet zo belangrijk. Of zoals een twittergrapje dat al een tijdje op social media rondgaat luidt:

Why doesn’t George R.R. Martin use twitter?
Because he killed all 140 characters.

Het zou kunnen dat dat uiteindelijk de uitkomst is. Dat het gaat zoals het gaat in oorlogen. Dat er niemand echt wint en het enige wat bereikt is dat het grootste deel van de deelnemers aan de oorlog dood is. In de wereld die George R.R. Martin heeft bedacht en die bevolkt is met heel menselijke personages die heel menselijk allerlei stomme dingen doen, zou dat helemaal niet vergezocht zijn.